Dialoog
Gesprekken over het geloof
Signalement:
Willem Lindeman
....aangenaam.....!
Vader van 5 dochters, opa van 2 kleinkinderen en al 10 jaar een lieve vriendin met zelf 2 kinderen en 4 kleinkinderen.
Meester van groep 6 aan PBS de Wiekslag in Duiven.
Vol creativiteit die ik een uitweg probeer te geven.
Dominees zoon, geboren in Sneek op 24 maart 1959.
Het verhaal van Gelukkig en Ongelukkig
Op een dag wandelde Gelukkig in het bos van de mogelijkheden.
Hij zei tegen zichzelf: "Ik ben Gelukkig en ik ben mijn eigen creator van het geluk, dus vanaf nu wordt pech verdrongen door succesvol, jong, slim, mooi en onvermoeibaar. Lukt dit niet, dan is het mijn eigen schuld...ik heb mogelijkheden genoeg, maar zover laat ik het niet komen ..dus...lang leve ik...lang leve...Gelukkig.
Maar het was onvermijdelijk...op een zeker moment kwam Gelukkig toch Ongelukkig tegen, hoezeer hij ook zijn best deed om haar te verdringen. Hij schrok zich een hoedje en zijn mondhoeken knalden naar beneden, maar met een enorme krampstoot gooide hij ze weer omhoog.
Er hing een energie van verdriet om Ongelukkig heen...
"Waarom sluit jij mij buiten?" vroeg ze vertwijfeld aan Gelukkig. "Ik word er zo ongelukkig van..."
"Zo heet je toch ook, sukkel!" schreeuwde Gelukkig. "Jij hoort hier niet te zijn...vooruit, wegwezen...Je bent een hinderlijk en ongewenst obstakel."
"Maar we hebben elkaar nodig!" probeerde Ongelukkig nog. "Laat me toe en praat met mij in plaats van alleen met jezelf!"
Maar Gelukkig zei geen woord meer. Hij sloot zijn ogen en ging tegen een boom zitten.
"Zo" dacht hij..."Wat ik niet zie, is er ook niet."
Hij sloot zich op in zijn eigen bestaan, trok muren op en maakte grachten rond zijn eigen zelf. En zijn verdriet werd buitengesloten, maar zat nog steeds in hem.
Het kon geen kant op en ging gisten, etteren en veranderde in verbittering.
Het hechtte zich vast aan zijn hele wezen.
Burn-out, gevoelens van falen en eenzaamheid klopten al op zijn deur.
"Waarom voel ik me zo uitgeput en ziek?" dacht hij. "Ik wil dit niet!!!"
En toen verschenen daar twee wegen: de weg van de maakbaarheid en de weg van de wijsheid. "Volg mij maar" zei de weg van de maakbaarheid. "Je hebt genoeg geleden, het is oneerlijk, waarom jij en een ander niet? Daar is toch geen antwoord op? Kom maar bij mij."
Hij zag een eindeloze roltrap, waar hij alleen maar op hoefde te staan en alles kwam goed.
"Denk goed na!" zei de weg van de wijsheid. "Laat mij jouw weg zijn..ik draag je, maar jij loopt. Niet alleen, maar met anderen. En...samen met Ongelukkig! Praat met elkaar, deel verdriet en ongeluk....hoe lastig en moeilijk ook. Zo geven ze aanleiding tot nabijheid en..... nabijheid werkt gelukkig-makend. Ongelukkig is hij die het ongeluk niet kan dragen! Besef dat je bestaat in de blik van de ander/Ander."
Toen deed Gelukkig zijn ogen weer open en zag dat Ongelukkig de hele tijd bij hem was gebleven en haar handen naar hem uitstrekte.
Hij raakte diep ontroerd en ze vielen elkaar in de armen en leefden nog lang en Gelukkig......❤️❤️
Inspiratiebron:
'De kunst van het ongelukkig zijn', Dirk de Wachter.