Beste Cor,

Allereerst wil ik proberen je 'angst' weg te nemen. Het is zeker niet mijn bedoeling geweest  om de lijst van die predikant af te serveren. Het is een mooie lijst van zoek- of vindplaatsen om als gemeente mee aan de slag te gaan! Ik heb geprobeerd om vanuit mijn visie het hele gebeuren rondom de manieren waarop mensen iets van God ontdekken en welke talen daarbij horen, te beschrijven. Het één bijt het ander niet; ze vullen elkaar volgens mij zelfs prima aan! Overigens is een flinke geloofsdiscussie helemaal niet verkeerd. Het Jodendom heeft er een mooie term voor: ‘lernen’. Er wordt in deze context mee bedoeld dat gelovigen bij elkaar komen rondom een schrifttekst om deze (soms fel!) te bediscussiëren. Ze komen er nooit uit, maar dat is ook niet het doel. Een week erna pakken ze de tekst zo weer op en gaan verder, nadat ze een paar dagen rondgelopen hebben met alles wat gezegd is. Dat is trouwens ook wat de psalmist in psalm 1 volgens mij bedoelt als hij zegt dat die mens gelukkig is die Gods woord overdenkt (letterlijk: herkauwt!) bij dag en bij nacht. Het zoeken is dan belangrijker dan het - te gemakkelijk - vinden. Mijn conclusie is dus niet: neem het nu maar aan, want het is zo, maar meer: herkauw ook de inzichten van de ander. Leer dat de ander met andere ogen kijkt en met een andere geloofstaal spreekt over dezelfde God.

Even terug naar het onderwerp. Dat ontdekken wat jij noemt spreekt mij weer opnieuw aan. Op het moment van schrijven zitten wij op een Franse camping met uitzicht op de hoge Mont Ventoux (1900 meter). We hebben er al een paar dagen naar zitten kijken en vandaag hebben we hem beklommen (met de auto hoor!). Eenmaal terug dacht ik aan Mozes en zijn klim op de berg Sinaï (2200 meter). Exodus 19 spreekt erover:

1 In de derde maand, op precies dezelfde dag dat ze uit Egypte waren weggetrokken, kwamen de Israëlieten in de Sinaiwoestijn. 2 Ze waren vanuit Refidim verder getrokken en in de Sinaiwoestijn gekomen. Daar sloegen de Israëlieten hun kamp op, vlak bij de berg. 3 Mozes ging de berg op, naar God. De HEER riep hem vanaf de berg toe: ‘Zeg tegen het volk van Jakob, laat de kinderen van Israël weten: 4 “Jullie hebben gezien hoe ik ben opgetreden tegen Egypte, en hoe ik je op adelaarsvleugels gedragen heb en je hier bij mij heb gebracht. 5 Als je mijn woorden ter harte neemt en je aan het verbond met mij houdt, zul je een kostbaar bezit voor mij zijn, kostbaarder dan alle andere volken – want de hele aarde behoort mij toe. 6 Een koninkrijk van priesters zul je zijn, een heilig volk.” Breng deze woorden aan de Israëlieten over.’ 7 Mozes ging terug, riep de oudsten van het volk bijeen en deelde hun alles mee wat de HEER hem had opgedragen. 8 En het hele volk antwoordde als uit één mond: ‘We zullen alles doen wat de HEER heeft gezegd.’

Het is in een paar zinnen klaar. Mozes de berg op, ontvangt een opdracht van God om door te geven aan het volk, en de berg weer af. In werkelijkheid zal het voor hem een meerdaagse reis zijn geweest zonder auto en asfaltwegen. Tijd om na te denken over zijn roeping, over wie God is en tijd om om zich heen te kijken. Maar óók een worsteling om de juiste weg naar 'boven' te vinden, gevaren te overwinnen en vol te houden. Het volk daarentegen staat letterlijk stil. Zij 'vinden' God naar mijn mening dan ook wat te snel. Onmiddellijk na Mozes' woorden accepteren ze God als hun Heer. Het doet mij denken aan de gelijkenis van het zaad waarin Jezus zegt dat er ook zaadjes in ondiepe grond landen. De planten groeien onmiddellijk, maar ze verdorren ook snel, omdat ze geen wortel hebben geschoten. De te snelle toezegging van het volk achterhaalt hen dan ook. We zien op hun tocht hoe weinig wortel hun geloof heeft. Ze vallen van de ene klacht in de andere en richten zich te pas en te onpas op allerlei afgoden. Het verschil? Mozes' geloof is doorleefd. Ook hij heeft dezelfde vragen en twijfels als de rest van het volk, maar hij wil ze onderweg met God aan de orde stellen. En ook dat gaat soms gepaard met scherpe dialogen. Het volk zet zich echter alleen maar af wanneer tegenspoed dreigt. Ze sluit daarmee voor zichzelf de weg naar God af.

Soms komt het voor dat gemeenten het geloofsgesprek niet meer voeren omdat men bang is voor conflicten, of omdat men stil is gaan staan en er een soort status quo is gaan heersen. Je staart dan wat naar boven, zonder dat er nog echt iets gebeurt.

Anneke en ik hadden gerust de hele vakantie stil kunnen zitten op de camping, starend naar die mooie berg, maar onderweg naar boven raakten we meer en meer onder de indruk van de berg én hadden we ook onze twijfels (het is echt heel erg steil op sommige stukken). Eenmaal op de top zagen we het hele landschap waar we ons in bevinden van een hele andere, indrukwekkende, maar ook relativerende kant.

Sta niet stil, ga met elkaar spoorzoeken, ondanks de soms grote verschillen. Het vraagt moed, maar het levert uiteindelijk wel prachtige vergezichten op!

Groet

Remko Ongersma                                                              terug naar dialoog