Beste Cor,

Een mooi verhaal van jou, Cor, over je jeugd en God ontdekken in de natuur! Maar hoe kan het nu dat de een zich daar heel erg in herkent, terwijl een ander God op hele andere plaatsen ontdekt? Als ik met jou in een bos zou lopen, zou jij God vooral om je heen ervaren, terwijl ik Hem meer zou vinden in een goed geloofsgesprek tijdens onze wandeling. Is dat erg? Wie heeft het nu bij het juiste eind? Allebei! Ik ben geneigd de lijst die die dominee aangedragen heeft iets aan te passen. Gary Thomas schreef in 1996 het boek Sacred Pathways waarin hij negen talen van christelijke spiritualiteit beschreef (de taal van de natuur, zintuigen, traditie, eenvoud, idealen, zorgen voor, enthousiasme, verdieping, denken). Het was voor mij een geweldige eye opener. De ondertitel van het boek is discover your soul’s path to God (ontdek de weg van jouw ziel naar God). Daarin zit hem de clou. Voor iedereen is de weg naar God anders. Iedereen spreekt een andere spirituele taal. We hoeven dan ook elkaars spirituele taal niet te spreken. Als we maar erkennen dat er verschillen zijn en dat we van elkaar willen leren. Er zouden heel wat conflicten binnen de christelijke kerk vermeden kunnen worden als die boodschap zou landen. Het maakt ook duidelijk waarom jij lyrisch wordt van een boswandeling (taal van de natuur) terwijl mijn hart sneller gaat kloppen wanneer ik een mooi  eigentijds voorbeeld bij een bijbelverhaal vind (enthousiasme) en weer een ander iets van God ziet tijdens het avondmaal of het branden van een kaarsje in een kerk tijdens de vakantie (traditie). Niet elkaars taal leren spreken, maar de verschillen erkennen en van elkaars geloof genieten, is hierin belangrijk!

Remko Ongersma                                                         terug naar dialoog